WIARA W OSOBOWĄ NIEŚMIERTELNOŚĆ DUSZ

Wiara w osobową nieśmiertelność dusz — co nie oznacza jednoczesnej wiary w ich odwieczność — miała związek z omówionymi już próbami prze­zwyciężenia śmierci za pomocą fizycznych środ­ków. Starożytni Egipcjanie w erze przedchrześci­jańskiej i przedmahometańskiej wierzyli, na przy­kład, w warunkową nieśmiertelność dusz zmar­łych — a ściśle mówiąc w warunkową nieśmiertel­ność jednej z wielu dusz, jakie, zgodnie z ich wie­rzeniami, należały do człowieka. Wierzono, że jed­na z tych dusz, znana jako „ka”, pozostaje ze zmar­łym po śmierci, pilnując jego grobu, póki potomni zapewniają właściwe po temu duchowe warunki odprawiając wymagane obrzędy, dostarczając za­pasów żywności, napojów, szat i sprzętów uznanych za artykuły pierwszej potrzeby w egzystencji po­śmiertnej zmarłego, tak jak były za jego życia.