PROBLEMY EGZYSTENCJI

Początkowo shintoizm nie zajmował się proble­mami egzystencji po śmierci, przyjmując, że zmar­li udają się do niższego królestwa pod ziemią: tyl­ko nieliczni zmarli, wysoko postawieni w hierar­chii społecznej, mogli wejść do sfery niebieskiej.Jednakże przez długi okres czasu shintó współ­istniał z buddyzmem i konfucjanizmem: podobnie jak w Chinach, i tu głównie buddyzm tworzył wła­sną eschatologię. Wraz z początkiem ery Meiji shintó zyskał szczególną rolę jako religia państwo­wa — dostarczał bowiem zawsze podstaw do uzna­nia boskiej władzy cesarza. Religia państwowa, choć przeciwna buddyzmowi, z czasem przyswoiła sobie ludową naukę o raju, bardziej jednakże jako na­grodę za uznanie zasług cesarza niż jako konse­kwencję wiary w Buddę.